شرکت "آمازون"(Amazon) اخیراً در حال اخذ مجوز از "کمیسیون ارتباطات فدرال"(FCC) برای پرتاب 3236 ماهواره به فضا است.

، آمازون به سرعت در حال تلاش برای پرتاب هزاران ماهواره اینترنتی به فضا است.

این شرکت در حال گرفتن مجوز برای پرتاب 3236 ماهواره به فضا است. پرتاب این ماهواره‌ها جزئی از "پروژه کویپر"(Project Kuiper) هستند. ماهواره‌های مذکور در 98 مدار زمین قرار خواهند گرفت و 366 تا 391 مایل (589 تا 629 کیلومتر) از سطح زمین فاصله خواهند داشت.

بنابر گفته این شرکت اگر این پروژه عملیاتی شود دهها میلیون نفر در سراسر جهان می‌توانند به اینترنت پرسرعت دسترسی داشته باشند که البته لازم به ذکر است تنها در بخشی از جهان این امکان برای آنها فراهم خواهد شد. به طور مثال بخش‌هایی از آلاسکا از این اینترنت بهره نخواهند برد.

طی چند ماه گذشته آمازون مذاکراتی را با کمیسیون ارتباطات فدرال داشته است که گویی اکنون آنها موافقت کرده و این شرکت در حال اخذ مجوز است.

طی این پروژه آمازون قصد دارد از فناوری‌های ویژه‌ای مانند فرکانس‌های "باند کا"(Ka-band) و فناوری‌های "ضد تداخل"(anti-interference) برای بهبود خدمات اینترنت خود استفاده کند. بنابر گزارش‌ها این ماهواره‌ها حدود 10 سال در مدار قرار خواهند گرفت البته هنوز مشخص نیست که طی این چند سال آیا ارتباطشان با زمین برقرار خواهد بود یا خیر.

آمازون در حال حاضر زمان دقیقی را برای پرتاب این ماهواره‌ها تعیین نکرده است. شرکت اسپیس‌ایکس(SpaceX) نیز چندی پیش 60 ماهواره اینترنتی موسوم به "استارلینک" را به فضا فرستاد. طی این عملیات 60 ماهواره سوار بر یک موشک "فالکون 9" از ایستگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال در فلوریدا به فضا پرتاب شدند.

ماهواره‌های استارلینک بخشی از برنامه اسپیس‌ایکس برای سرویس جدید و پرسرعت اینترنت هستند. این طرح در اوایل سال 2015 با درخواست "ایلان ماسک" مدیرعامل این شرکت از کمیته ارتباطات فدرال مبنی بر اجازه آزمایش ایده خود برای تأسیس یک پهنای باند جهانی آغاز شد.

وی در سال 2017 برنامه استارلینک را به عنوان یک سیستم پهنای باند ارزان قیمت که می‌تواند دسترسی به اینترنت را در سراسر جهان فراهم کند، به ثبت رساند. ماسک باید حداقل 400 ماهواره را در مدار زمین قرار دهد تا بتواند حداقل پوشش اینترنت را ایجاد کند و برای پوشش متوسط جهانی باید حداقل 800 ماهواره به فضا بفرستد. به گفته اسپیس‌ایکس، صورت فلکی متشکل از ماهواره‌های استارلینک می‌تواند در آینده به طور چشمگیری رشد کند و به تعداد 12 هزار ماهواره برسد.

ناسا 73 میلیون دلار سرمایه‌گذاری کرده است تا طی یک پروژه موسوم به "آرشینات" بتواند اجزای فضاپیماهای بزرگ را در حالی که در مدار خود در حال گردش هستند، با فناوری چاپ سه بعدی بسازد.

به گزارش ایسنا و به نقل از تک‌کرانچ، ناسا 73 میلیون دلار پای پروژه‌ای موسوم به "آرکینات"(Archinaut) برای تولید اجزای فضاپیماها در فضا و با کمک فناوری چاپ سه‌بعدی سرمایه‌گذاری کرده است تا این تکنیک را در فضا عملی کند.

ناسا این قرارداد را به یک شرکت استارتاپی به نام "ساخت فضا"(Made in Space) سپرده است.

"آرکینات" که به نظر می‌رسد ترکیبی از واژه‌های معمار(Architect) و فضانورد(Astronaut) است، مأموریتی است که چندین سال است در حال توسعه است و اکنون می‌تواند تا اواسط سال 2022 راه‌اندازی شود.

مشکل این است که اگر شما می‌خواهید یک فضاپیمای در حال پرواز در مدار، مجموعه‌ای از سلول‌های خورشیدی به طول 18 متر داشته باشد، باید 18 متر از این ساختار را برای نصب به فضا ببرید. ضمن اینکه نصب آنها آسان نیست. بنابراین واقعاً کار پیچیده‌ای است.

اما راه حل "آرکینات" ساده است: چرا فقط مواد لازم را به فضا نبریم و و آن را در محل مناسب چاپ کنیم؟ این گونه هیچ دشواری هم در بردن مصالح و نگهداری از آن وجود ندارد و می‌توان مواد لازم را در قالب آجرهای جامد به فضا برد.

این شیوه، تولید قطعات لازم برای فضاپیماها را آسان می‌کند و می‌توان با استفاده از این روش چیزهایی مانند بادبان‌های خورشیدی سبک، ساختارهای پیچیده درگیر شونده و دیگر اجزای کاربردی را به راحتی در فضا تولید و نصب کرد.

چیزهای زیادی وجود دارد که برای بردن به فضا به صورت یکپارچه بیش از حد بزرگ هستند، اما با این شیوه می‌توان کل قطعه را به صورت جز به جز ساخت.

شرکت "مید این اسپیس" در حال حاضر قراردادهای دیگری هم با ناسا دارد و قبلاً چاپ سه‌بعدی قطعات را در ایستگاه فضایی بین‌المللی به نمایش گذاشته است. این شرکت همچنین نشان داده است که می‌تواند مواد را در یک فضای خلاء مصنوعی که کم و بیش معادل یک محیط فضایی است، چاپ کند.

در نهایت نباید انتظار داشت که مأموریت "آرکینات وان"(Archinaut One) سوار موشک "الکترون" قبل از سال 2022 راه اندازی شود. در صورت پرتاب و پس از دستیابی به یک مدار پایدار، یک پرتو پرتاب می‌کند که تا 10 متر پیش می‌رود. سلول‌های خورشیدی قابل انعطاف به این پرتوها متصل شده‌اند و فرآیند چاپ سه‌بعدی بدین شکل انجام می‌گیرد.

هنگامی که کار به پایان می‌رسد، یک بازوی رباتیک آنها را در محل قفل می‌کند و تمیزکاری را نیز انجام می‌دهد.

پس از پایان، این مجموعه 10 متری از سلول‌های خورشیدی حدود پنج برابر قدرتی را که یک فضاپیما به این اندازه دارد، تولید می‌کنند.

در نسخه دیگری بازوی رباتیک می‌تواند ترکیب قطعات را تغییر دهد و آنها را مجدداً تنظیم کند، اتصالات را ببندد و کارهای دیگری برای ایجاد ساختارهای پیچیده‌تر انجام دهد.

به طور طبیعی تولید در فضا یک دغدغه بزرگ برای آمریکا است که قصد دارد حضوری دائمی در ماه و اطراف آن داشته باشد.

بنابراین خیلی ساده‌تر خواهد بود تا یک چیز را در محل مورد نظر تولید کرد تا اینکه بخواهیم آن را به فاصله 400 هزار کیلومتری ببریم.